روز دوم

 

صبح ، آنقدر صبر می کنم تا هم اتاقی ام برای گشت و گذار بزند بیرون. سریع بلند می شوم و یک مشت  انجیر و کشمش داخل دهانم  می ریزم و همانطور که با یک استکان چای آن را پایین می فرستم!!  وسائلم را جمع و جور می کنم. از رسپشن هتل آدرس نمایندگی ویوا سل را برای خرید سیم کارت ارمنی می گیرم. راهنماییم می کند و وقتی متوجه می شود که تا سوان می خواهم رکاب بزنم با تعجب ابراز احساسات می کند. بیرون از هاستل و از آبخوری زیبای کنار پیاده رو کمی آب می نوشم و قمقمه ام را هم پر می کنم.

 

 

در ایروان قدم به قدم از این فواره های کوچک زیبا برای نوشیدن وجود دارد و هر عابری می تواند بدون نیاز به لیوان و یا نگرانی از کثیف بودن دستها به راحتی طبق سنت حسنه اسلام آب را با دهانش بمکد و لذتش را ببرد. به قصد خرید سیم کارت وارد دفتر ویوا سل می شوم و یک سیم کارت ارمنی با 2000 دقیقه مکالمه و یک گیگابایت اینترنت می خرم که 60 هزار چوق پیاده ام می کند.

با سلام و صلوات شروع به رکاب زدن در مسیر سوان می کنم .شیب جاده بسیار زیاد است و یحتمل تا خود سوان همین آش است و همین کاسه. از انجا که بار و بندیل زیادی ندارم و خودم هم مگس وزن!! به راحتی رکاب می زنم و هیچ مشکلی ندارم. تنها مسئله ای که آزارم می دهد، بدمستی برادران و خواهران ارمنی است که بعد از نوشیدن مسکرات، بطری های سبز رنگش را کنار جاده پرت کرده اند.

چاره ای نیست همانطور که یک چشمم به آسفالت!! و چشم دیگرم به سطح جاده است رکاب می زنم و به ریه هایم اجازه می دهم تا هوای پاک صبحگاهی را که درصد اکسیژنش بیشتر از هوای خیابان های تهران است، یک نفس ببلعد.

با سرعتی که من می رفتم، کمتر از چهار ساعت به دریاچه سوان می رسیدم. یکی را انتخاب کرده و به دنبال آن به دشتی بسیار زیبا رسیدم. بساط نهار را پهن کرده و باقیمانده پلو قیمه دیشب را که در یخچال هتل گذاشته بودم، قبل از فاسد شدنش چند لقمه کردم و نوشابه ای غیر الکلی !! نوشیدم و روی سرسبزی دشت دراز کشیدم و چشم هایم را بستم.

 

 

کمی جلوتر یک ارمنی میوه فروش با وانتی که بی شباهت به نیسان های آبی ما نبود، کنار جاده ، میوه می فروخت. با اشاره فهماندم که چهار پنج عدد زرد آلو بیشتر نمی خواهم و پولش را هم می دهم. او هم در جواب -با کمی بد خلقی-  اشاره کرد که حداقل خرید یک کیلو و آن هم 28 هزار تومان!! است. مرغش هم یک پا داشت.

بیشتر از اینکه بحث پول اش باشد ،بحث بارکشی اش بود. حوصله اش را نداشتم. سر خر را به قصد رفتن کج کردم  که یک ارمنی   نگهم  داشت و پس از خرید دو کیلو زردآلو برای خودش ، هفت هشت عدد از آنها را با مهربانی به من تعارف کرد. هر کاری کردم پول قبول نکرد و من هم در جواب محبتش یک بسته نبات نی دار که برای هدیه از مشهد آورده بودم تعارفش کردم ... قبول نمی کرد اما با اصرار من کوتاه آمد و جدا شدیم.

مشهد که بودم برای روز مبادا نقشه های آفلاین مسیر را روی برگه های متعددی چاپ کردم و به همراه بردم. اینجا اما تمام مسیر زیر پوشش بی تی اس های موبایل است  و این نقشه ها بیشتر به یک کاغذ پاره می مانند.شروع به نوشتن یادداشت هایم پشت همین برگه ها می کنم. بالاخره باید به یک دردی بخورند.

چیزی از ظهر نگذشته بود که به سوان رسیدم ساعت حدود دو و نیم بعد از ظهر بود و هوا بسیار ملس.

 

 

قبل از اینکه به هاستلی که شب گذشته رزرو کرده بودم، بروم نگاهی به چند هاستل دیگر انداختم. با دیدن فضای داخل آنها و البته قیمتشان متوجه شدم که انتخاب شب گذشته ام حرف نداشته.  با کمی جستجو و به کمک GPS جلو درب خانه رسیدم . به قول ایرانی ها چهار طاق باز بود ... هنوز طبع ایرانی ام، هنگام ورود به منزل دیگران مرا به گفتن " یا الله" مجبور می کرد!! 

bari or  گویان به دنبال یک آدمیزاد در آن خانه گشتم.

 

 

پسری حدودا 10 ساله جلو آمد. احوالپرسی کرد و با انگلیسی دست و پا شکسته ای، مرا به اتاقم راهنمایی کرد. سپس مادرش آمد –به گمانم از خواب بیدار شده بود- و بعد از احوالپرسی بقیه موارد خانه،  سرویس بهداشتی ، حمام آشپزخانه و رمز وایرلس رابه من نشان داد.با ده دلار راضیشان کردم و خیلی سریع وسائلم را از دوچرخه باز کرده و به داخل اتاق بردم. یک اتاق خوب و دنج با یک تخت دونفره. دو تا از دیوار ها پنجره داشتند که یکی به دریاچه و دیگری به حیاط پر از درخت باز می شد. تازه فهمیدم گرسنه ام. ظاهرا پلو قیمه ها معده حریص من را پر نکرده بود و هنوز دو قورت و نیمش باقی بود. از پسرک یک ماهیتابه و دو عدد تخم مرغ گرفتم و در آشپزخانه مشغول درست کردن نیمرو شدم.مادر مهربان خانواده با یک عدد نان ارمنی مهمانم کرد که واقعا خوشمزه بود. بعد از خوردن ناهار کمی استراحت کردم وسپس برای دیدن دریاچه به راه افتادم. با دوچرخه مسیردریاچه را رکاب زدم و کنارساحل ، گوشه ای دوچرخه را رها کرده و گرمنوش مخصوص خودم را سرو کردم و همانطور که یکی از زیباترین غروب های عمرم را از دریچه سوان می دیدم شروع به نوشیدن کردم.

 

 

هوا انصافا سرد بود اما ملت حوله به دوش در حال تفریح در کنار دریاچه بودند و هر از گاهی تنی هم به آب می زدند و من هم چای می نوشیدم و سیر وسیاحت می کردم. علی برکت الله ...

در برگشت کنجکاویم گل کرد و به دنبال کلیسای موجود در ساحل سوان بی هوا رکاب زدم و جلو رفتم تا جایی که متوجه شدم هوا کاملا تاریک شده و حدود 5 کیلومتر تا شهر فاصله دارم. فلاشرهای جلو و عقب دوچرخه را روشن کردم و سریع به شهر برگشتم. بر خلاف ایروان که ساختمانها همه نورپردازی شده و ملت هم تا پاسی از شب در خیابانها ولو هستند، اینجا مانند دهات های ایران،  همه راس ساعت 10 به خانه ها می خزند و خیابانها سوت و کور است. اگر gps نداشتم عمرا در آن تاریکی  به مقصد می رسیدم . وقتی با نیم ساعت معطلی جلوی درب خانه رسیدم صاحبخانه نگران را دیدم که  چند قدمی داخل کوچه آمده بود و به دنبال من می گشت. با لبخند و معذرت خواهی آرامش کردم و داخل شدم.

موقع شام آنها غذای خودشان را درست کردند و من هم غذای خودم را ... یک اشکنه فرد اعلای مشهدی با نان خشک یزدی!!  غذایشان را تست کردم و آنها هم دستپخت من را. به نظر بدشان نمی آمد. در هر صورت شام را خوردیم و من با اصرار ظرف ها را شستم. شرایط دقیقا مثل آشپزخانه های ایران بود. سینک و اسکاچ و مایع ظرفشویی!! بعد از شستن ظرف ها ، با یک دستمال خشک، سینک را هم تمیز کردم و با مادربزرگ خانواده که اتفاقا انگلیسی بلد بود گفتیم و خندیدیم.